Snapshot Family

Gisteren zijn we naar de lezing geweest van Nan Goldin in Felix Merites in Amsterdam. Omdat we dit natuurlijk willen delen zal ik even kort verslag uitbrengen van wat er gezegd is. Chaim zorgt voor de foto's.

Nan Goldin begon haar verhaal met een treurige mededeling. Ze heeft het gehad met 'Nan Goldin' en moest ons teleurstellen als we voor haar kwamen want ze was er niet. 'You can go now'. Op het scherm achter haar stond '2009 Sem Presser Lecture 'chasing a ghost' Nan Goldin'. Ze vroeg wie Sem Presser was. Daarna legde ze uit dat ze in het kader van de 'World Press' een selectie had gemaakt van haar meest journalistieke beelden. Deels gemaakt in opdracht en deels uit eigen initiatief.

In de jaren '70 heeft Nan voor de New York Times drie maanden lang een 16 jaar oud fotomodel gevolgd. Het meisje werd begeleid door haar moeder die ook haar manager was. Het beeld dat in die tijd (al) bestond van modellen die aan de drugs zijn heeft Nan niet willen bevestigen. Ze liet het meisje zien op feestjes, achter de schermen, in de make-up, zonder make up, moe en op de bank bij haar moeder. Er waren wel foto's van drugsgebruik maar die heeft ze niet verkocht aan de krant. Ze stelde het publiek de vraag; wat zou jij gedaan hebben?

Even later toonde ze prachtige dia's van jonge jongens in Azie die in de prostitutie werkten. De kinderen poseerden op straat en uitgelaten als kinderen voor de camera. Ze vroegen haar of ze niet mee wilde om hun naakt te fotograferen of 'aan het werk' maar ze zocht juist naar een oprechte band met hen en niet naar de sensatie van hun ellende. Wat ze hen gaf waren foto's van zichzelf, iets wat ze nog nooit hadden gekregen. Ook nu stelde ze de vraag aan het publiek; 'what would you do?'

In een andere reportage, over een jong meisje dat bendeleider was van een gang in Manhatten, had ze haar hoofdpersonen geld gegeven voor een tatoeage. Dat doet ze bij al haar vrienden. Omdat dit objectief gezien een ingreep is in de werkelijkelijkheid, kreeg de NYT hiervoor een boete.. Die hebben ze betaald en haar vervolgens gewoon weer gevraagd voor een project.

Integriteit en werkelijke betrokkenheid bij haar onderwerp is kenmerkend voor Nan Goldin. Haar visie op journalistiek is dan ook dat een verhaal het best verteld kan worden door iemand die er midden in zit. Haar liefde voor analoge fotografie heeft daar ook mee te maken. Ze adviseerde de aanwezigen hun digitale camera weg te doen en 'to forget about photoshop'. Iedereen, maar dan ook werkelijk iedereen, heeft tegenwoordig een digitale camera. Er worden teveel foto's gemaakt. 'People should have a license to get a camera'.

Haar snapshot achtige manier van fotograferen omschrijft ze als 'gemaakt uit liefde en omwille van de herinnering'. Bij heftige gebeurtenissen in haar leven gebruikt ze de camera niet om zich te distantieren maar eerder om er dichter bij te komen. De dia's van haar vrienden die overleden zijn aan Aids maakten nog meer indruk nu ze er zelf bij was om erover te vertellen. Wat een indrukwekkende sterke en fragiele vrouw.

Snapshot Family

vrijdag 3 september 2010

Stemmen voor het NOFF

maandag 18 januari 2010

Epson Fotofestival Naarden - woensdag 20 mei 2009

woensdag 6 januari 2010

Sabor ajeno (Andermans smaak)

maandag 21 december 2009

2008-2009 / 2009-2010

woensdag 18 november 2009

koud in de fotostudio

vrijdag 11 september 2009

CAPTURING REALITY : THE ART OF DOCUMENTARY

woensdag 9 september 2009

Het derde jaar...

woensdag 2 september 2009

Een nieuw jaar!

dinsdag 9 juni 2009

Old fashioned Snapshots!

maandag 8 juni 2009

Nog een week te gaan.

dinsdag 19 mei 2009

Een meisje!!!

zondag 17 mei 2009

zondag 10 mei 2009

zondag 3 mei 2009

Lezing Nan Goldin

dinsdag 28 april 2009

Korte film "black hole"

maandag 27 april 2009

Latin American Film Festival

woensdag 22 april 2009